Januari 2010

Graag vertel ik wat over mijn persoonlijke ervaringen met MRT. Thomas en Marith zijn een tweeling van 10 jaar, en zitten in groep 7. Thomas volgt al langere tijd MRT en Marith is sinds kort gestart.

Toen de leerkracht van groep 6 destijds aangaf dat ze Thomas wilde laten screenen voor MRT lessen, stemde ik daarmee in, hoewel ik best sceptisch was in het begin! Ik zag Thomas niet als een “probleemkind”, hij deed het best goed in de klas, kon goed leren en haalde prima resultaten. De dingen waar ik bij Thomas tegenaan liep, lagen voornamelijk op sociaal emotioneel vlak. Hij was een vrij rustige, gesloten jongen, die zich alleen uitte door driftbuien en “nukkig” gedrag. Thomas zag op tegen onbekende dingen, tegen plotselinge veranderingen. Hij kon dat niet overzien, en trok zich terug of reageerde met een driftbui. Emoties verwoorden was iets wat Thomas nooit deed. Op school was eigenlijk alleen zijn schrijftechniek belabberd, maar dat weet ik aan zijn linkshandigheid.

Tijdens de MRT screening was ik alle oefeningen aan het opnemen op de video, en dan wordt je eigenlijk even gedwongen om rustig en heel aandachtig naar je kind te kijken, op een manier die je anders niet snel doet. En langzaam begon het duidelijk te worden dat Thomas een heleboel motorische oefeningen niet goed kon uitvoeren. Dat is best confronterend, je ziet je kind op z’n kwetsbaarst. Het was overduidelijk dat Thomas in aanmerking kwam voor MRT. Tijdens de bespreking van de video-opnamen, werd me goed uitgelegd wat alles betekende en hoe het eigenlijk zou “moeten” zijn, en nog belangrijker: hoe het zou kunnen zijn!

De eerste weken waren best heftig, de zorgvuldig opgebouwde bescherming van Thomas ging aan stukken, en hij moest leren alle prikkels in andere banen te leiden. Doordat Thomas een pientere jongen is, had hij zichzelf aangeleerd om alle dingen die hij op motorisch gebied niet kon, op een andere manier toch te doen. En dat werd in de eerste weken afgeleerd, en werd hij geconfronteerd met dingen die niet lukten…….soms erg moeilijk voor hem en voor ons!

Maar al heel snel merkten mijn man en ik een duidelijke verbetering, hij ging (en gaat nog) heel graag naar MRT. De oefeningen thuis vergen doorzettingsvermogen, maar omdat we de resultaten zagen, zetten we door! Thomas werd innerlijk rustiger, de driftbuien verdwenen, hij is spontaner geworden, opener in het vertellen van de dingen die hem bezig houden. Zijn schrijftechniek is met sprongen vooruit gegaan, zijn gedrag tegenover leerlingen en leraren was op zijn laatste rapport uitstekend.

Voor ons als ouders is de grootste verandering dat Thomas veel meer zelfvertrouwen heeft gekregen, hij is evenwichtiger en zit lekker in zijn vel. Als hij nu tegen onbekende, spannende dingen aanloopt, kan hij rustig verwoorden wat dat met hem doet! Hij is veel spontaner in de omgang met andere mensen. Een opvallende verandering, die ook binnen onze familie en vriendenkring niet onopgemerkt blijft! Thomas zelf omschrijft de MRT lessen als volgt: “Het is leuk, en mam, je kan daar echt nooit wat fout doen, als je het echt probeert is het al goed” Hij mist de lessen niet graag, zelfs de verjaardag van de juf die gevierd wordt, veranderd daar niets aan!!

Marith is pas begonnen, dus kan ik over haar nog niet veel vertellen. Wel dat we bij haar nu in dezelfde heftige beginperiode zitten, maar zowel Marith als wij hebben de enorme positieve verandering bij Thomas voor ogen, en gaan ervoor!! Ze doet de MRT lessen met enorm veel plezier, en zegt : “Het is leuk, eigenlijk lijken sommige dingen kinderachtig, maar dat is het niet en de juf heeft mega-leuke spelletjes! En, en dat vindt Marith echt bijzonder…….de MRT juf wordt noooooit boos!!!!!

MRT….voor ons een enorme positieve ervaring die met een methode die problemen bij de kern aanpakt: ontwikkeling in en van de hersenen!

Hannie Gertenbach