6 april 2018 9 april 2018 15 april 2018 Juni 2018 Juli 2018 Augustus 2018 September 2018 November 2018 December 2018 Tussentijdse screening 29 november 2018 Januari 2019 Juni 2019 Oktober 2019 De laatste maanden gaan de ontwikkelingen snel. De mannen beginnen elke dag met het doen van de oefeningen. Moeders is inmiddels overtuigd dat de prikkelverwerking zo goed loopt dat ze samen door de stad steppen. Ook hun vertrouwen in zichzelf is enorm gegroeid. 10 juni 2020 is de laatste screening. Ze zijn klaar en hebben alle hobbels overwonnen. Dankzij Cathrien maar ook dankzij zichzelf, omdat ze elke dag trouw hun oefeningen hebben gedaan. Misschien was dat een extra inspanning ten opzichte van andere kinderen, maar het was een peulenschilletje in vergelijk tot het input van voorheen toen fietsen, lezen, concentreren geen vanzelfsprekendheid was. Dat gaat nu vanzelf en school is inmiddels leuk. Ze staan stevig op de grond en zijn in balans, klaar voor de volgende stap in hun leven!Juni 2020
Onze tweeling van 9 werd in december 2017 voor het eerst door Cathrien gezien. Na vele verschillende medische en niet medische praktijken te hebben bezocht, was de voornaamste conclusie: aangeboren afwijking aan de proprio scepsis. In het dagelijks leven leidde het voornamelijk tot zichtbaar overprikkelde kinderen die oorzaak en gevolg niet aan elkaar konden koppelen en dus niet mee konden komen op school en in het sociale circuit. Het behalen van de A diploma duurde 2 jaar. De fijne motoriek is slecht ontwikkeld. Ze hebben allebei een stevige plusbril en wat vooral opvalt is dat prikkelverwerking van de verschillende zintuigen langs elkaar heen werkt. Begin 2018 starten ze met hun oefeningen.
We eten schnitzel en de mannen snijden het op gewone manier en eten zoals het hoort met vork en mes.
Bij het ontbijt tilt A trots z’n bord op en roept "Kijk zelf gesneden!" Op z’n bord twee keurige kaarsrecht gesneden stapeltjes brood.
Tijdens het teennagel knippen wat wonderbaarlijk snel gaat, merkt A op dat t haast niet meer kietelt. B heeft het iets minder aan een voet.
B draagt al enige tijd z’n bril met cilinder niet meer. Cathrien ziet veel vooruitgang en zegt dat het MORO reflex zich opheft en dat het goed kan dat z’n bril niet meer goed is voor z'n ogen.
De opticien gelooft het niet en houdt zijn bril daar.
De opticien zegt dat B de boel in de maling neemt want hij ziet in de verte beter met bril. Op de vraag waarom hij dan zijn linkeroog dichtknijpt met dichtbij kijken, kan hij geen antwoord geven. In februari terug naar het ziekenhuis om te druppelen. Het blijkt dat zijn sterkte is afgenomen, zijn cilinder is ook sterk verminderd.
Ik waarschuw B voor 'n auto. Zoals gewoonlijk reageert hij niet. Later zegt hij ik hoorde wel dat je iets zei maar ik begreep het niet. Toen heb ik in m'n hoofd nog eens geluisterd naar wat je zei en toen ging ik opzij. Ik kom binnen, hoera!
A stept een paar meter voor B en roept 'Even wachten B, ik hoor n auto.' Voor het eerst valt me op dat geluidssignalen tegelijk worden verwerkt met de oogprikkels.
Kerstvakantie. A geeft aan dat z'n bril het te goed doet. Waarschijnlijk ziet ook hij dubbel nu. Hij zet 'm af. In februari gaan we opnieuw ogen druppelen in het ziekenhuis. Ook zijn ogen zijn iets verbeterd.
Beide mannen hebben door de oefeningen een paar reflexen al 'weggewerkt'. Ze zijn daardoor meer ontspannen, minder angstig en ogen blij. Wel wordt het advies gegeven naar de nek te laten kijken. In januari blijkt bij de fysio toch bij beide kinderen het kiss-syndroom aanwezig te zijn, ook al was dit een half jaar na de geboorte door het ziekenhuis ontkend. Na kraken sprak A de volgende legendarische woorden:" Kijk nou mam, de wereld is veel groter, moet je zien hoe ver mijn hoofd nu naar rechts kan!"
B speelt trompet en moet een andere partij toeteren dan z'n leraar. Hij leest zijn noten maar toetert met z’n leraar mee. Daar kijkt zijn leraar van op. Hij vind canon moeilijk zegt hij. Z’n oren krijgen duidelijk "voorrang" op zijn ogen.
Bezig met de hand voet coördinatie. Elke keer als we aan de oefening beginnen, gaan de ogen van de jongens jeuken en stoppen ze niet meer met wrijven.
He mam kijk, zegt A. Mijn rechter voet staat normaal (recht naar voren) als ik fiets. Zijn voet heeft altijd 90 graden gedraaid op zijn pedaal gestaan. A gaat zelf merken dat zijn lichaam is aan te sturen.
