Dit stuk gaat over een jongen die bij het starten van het traject in februari 2016, 9 jaar oud was 20 juli 2016 Als eerste merkte ik dat hij constant zijn lichaam aan het ontdekken was als een klein kind, dit wordt de laatste tijd wel wat minder valt me op Ook ging hij klagen over enorme jeuk op zijn rug. Daarna merkte ik dat hij nee ging zeggen, Onze zoon was altijd in alles heel volgzaam en rende als ik maar wat vroeg. Tot ik op een dag vroeg x wil jij m’n wasmand even van het balkon pakken? Waarop hij zei: “Nee mam, ik ben nu even met wat anders bezig!” En zo ging ik vaker nee horen. Op dit moment vind ik hem ook in de echte ”ik ben twee dus ik zeg nee” fase zitten. Als ie iets goed gedaan heeft en ik zeg wat goed, reageert hij nee hoor dat is dom. En als ik zeg wat lief zusje zegt hij direct: Wat stout zusje. Alles moet even andersom. En zijn jongste zusje zit ook in die fase. Dus ik geniet nu van twee kinders zo. Maar als je het negeert gaat hij lachen en als ik het zat ben is hij ook prima te begrenzen voor dat moment. Want de volgende dag zie je dit gewoon terug. Begin juni begon hij met zijn lego te bouwen, maar wel heel vrij. Hij ging een aanhangwagen bouwen maar niet via een tekening. Dit was iets waar hij nooit aan begon. Als er lego gebouwd moest worden ging hij daar altijd een grote buurjongen voor halen. En nu ging hij met z’n eigen fantasie zelf iets in elkaar flansen. Dan vond hij het moeilijk als het niet lukte naar z’n zin. Zn aanhanger verloor steeds zijn wielen. Maar daar kwam hij dan wel mee naar me toe en had hij de rust om te kijken hoe ik die aanhanger verstevigde. Ook vind ik dat zijn zenuwtrekkingen toch wel erger zijn geworden. ( red. hoort bij het rijpingsniveau. De reflexen worden eerst sterker voordat ze weg gaan) Ik denk wel dat hij op MRT meer rust heeft en dat het daar minder wordt maar in de algehele linie is het echt veel erger geworden. 18 juni kreeg hij een lego doos en hij wilde dit helemaal zelfstandig in elkaar zetten. Eerder wilde hij er wel eens aan beginnen maar zat hij na vijf minuten met tranen in zijn ogen aan tafel omdat hem dit niet lukte en moesten we hem helpen. Maar nu ging hij het gewoon in de woonkamer zitten maken. Hij klaagde niet over de ‘herrie’ die de andere gezinsleden maakten. En zette het autootje in elkaar! Ook gaf onze zoon in het verleden nauwelijks pijn aan. Als zijn vingers bijvoorbeeld tussen de deur kwamen dat echt zijn vingers open barstten, Pakte hij zijn hand, zei au, en direct er achter aan; ik ga weer buiten spelen hoor. En weg was hij, en ik hoorde hem nooit meer over zijn vingers. Nu is het wel anders, Er staan geregeld vriendjes van x op de stoep dat x zo erg gevallen is dat hij niet meer kan lopen. Als ik dan ga kijken wat er aan de hand is heeft onze zoon enkel een schaafwond. Na een kwartier á twintig minuten, is de pijn wat gezakt en gaat hij, het zij mank weer spelen. Ik dacht zelf aanvankelijk, tja als je negen jaar geen pijn hebt gevoeld en je voelt dat nu ineens kan ik me voorstellen dat je denkt van HELP wat gebeurt me nu, Tot ik het er laatst met Cathrien over had. Zei legde mij uit dat de zenuwen van onze zoon nog zo onrijp en gevoelig zijn dat de pijn inderdaad zes keer zo hevig binnenkomt bij hem dan bij ons, En dat het een kwestie van rijpen van de zenuwen is, om dit te normaliseren. Maar hij voelt alvast pijn, dat vind ik toch een stuk veiliger!! 10-10-2016 Oh ja, ik vergeet er nog in te zetten dat onze zoon wat rekenen betreft is getest door Driestar educatief omdat rekenen zo moeizaam ging. Daar kwam uit dat onze zoon kan rekenen. Hij zit nu op niveau halverwege groep vier. Hij heeft veel moeite met schakelen en heeft een heel klein schrijfgeheugen. Twee getallen na zeggen lukte hem. Drie getallen vond hij moeilijk en dan blokkeert hij eigenlijk ook direct. En als hij zich ergens op instelde en dan ging het ineens anders dan hij zich had voorgesteld, blokkeert hij ook en hij kan niet omgaan met tijdsdruk. Een week later kreeg hij een rekentoets waarbij hij maar één fout had!! De rekenjuffen vonden hem ook in die zes weken enorm vooruit gegaan. Ze hebben wel een iq test voorgesteld. Niet om de resultaten maar meer om het proces zeg maar. Maar omdat ze onze zoon op school zo enorm zien ontwikkelen en Cathrien dat ook zo ziet, denken ze niet dat het nu al zinvol is. Ze zeggen ook deze vorm van MRT is hersentraining, en als hij daar sterk op reageert moeten we dat eerst maar eens afwachten, hij is nog lang niet klaar met MRT. Dus we gaan nu in februari nog eens zitten, kijken of die stijgende lijn nog steeds te zien is. Staat het stil dan wordt een IQ test relevant eerder niet... 17-10-16 We hebben weer een mijlpaal in onze zoon zijn ontwikkeling meegemaakt. 14-11-16 Hij zoekt sinds twee weken zelf zijn kleding uit die hij aan wilt voor school, weer zo'n stap naar zelfstandigheid. En verder valt me de laatste tijd op dat onze zoon gaat praten. Hele verhalen verteld hij, ik hoorde nooit iets van hem terug, Maar nu, zelfs de verhalen die hij gelezen heeft. En ook zijn eigen fantasie verhalen, van stel je voor mam, dit is niet echt gebeurt ofzo, maar als dat zou gebeuren, dan zou ik zo doen, of hij zit keihard te lachen om zijn eigen fantasie verhaal. Hij geeft wel duidelijk aan wanneer het om fictie of werkelijkheid gaat. De groei zit er nog heerlijk in hoor bij hem!! Ook om me heen hoor ik wekelijks dat ze hem zo vinden veranderen, dat hij beter oogcontact maakt, meer verteld, en normaler reageert op dingen. Als hij iets vraagt kan hij nog wel eens een beetje zacht, als een klein kind gaan praten. Dit gaat hij steeds minder vaak doen en praat gewoon zoals altijd. Ook merk ik dat zijn schaamtegevoel op gang komt. Ik kreeg altijd nog een omhelzingen een dikke zoen van hem. Als ik hem nu op school brengt zegt ie even wachten hoor mam, kijkt goed om zich heen of niemand onze kant op kijkt en geef me dan een snelle kus. Als ik dan zeg dat als hij het niet wil, hij het ook niet hoeft te doen zeg ie: Jawel, dat doe ik wel, maar even wachten!!Oktober 2016
Hier volgt een reactie van ouders, die dit bericht tijdens het traject van hun zoon steeds aan hopen te vullen. Ik ben hier net als met de andere reacties erg blij mee. Mogelijk helpt dit andere ouders eerder de veranderingen bij hun kind te zien en te plaatsen.
Normaal als onze zoon ziek was bleef hij heel de dag door rennen hoe hoog zijn koorts ook was. En moe, dat is onze zoon nog nooit geweest, zelfs na een behandeling bij de manuele therapeut rende onze zoon er nog vrolijk op los.
Maar nu kreeg hij het donderdagavond koud en wilde naar bed om 19.00 uur.
Vrijdag heeft hij heel de dag met koorts op de bank gelegen en wilde er alleen vanaf voor een bezoek aan het toilet.
Hij zei dan dat hij zich duizelig voelde.
En gisterenavond uit de kerk gaf hij aan moe te zijn en naar bed te willen.
Ook vanavond onder het eten gaf hij aan moe te zijn en naar bed te willen..
Dus van onze onvermoeibare zoon hebben we een zoon gekregen die toch niet meer grenzeloos kan doorgaan en dit ook zelf aan geeft!
Nog iets liefs over onze zoon, zaterdag voelde ik mezelf ook echt niet goed, hij zag dat de droger klaar was, heeft hem leeggehaald en de was op zijn manier opgevouwen. Hij zei mam de was is klaar ik heb het voor u opgevouwen hoor omdat u ziek bent. Echt zo lief. En hij gaat echt handelen he.
