Februari 2022

Ik heb toch zoveel vragen

Wat is er met mijn kind?

Maar wil niet steeds gaan klagen

Wat is er met mijn kind?

Is hij nu doof of niet?

Het lezen gaat zo moeizaam

Twijfel steeds bij wat ik zie

Is pesten nu normaal?

Hoe wordt hij assertief?

Hij is toch zo gezellig

Maar ook zo agressief

Wel sociaal belang

Maar blijft zich jong gedragen

Help toch alstublieft mijn kind?

Want ik heb zoveel vragen.

Gebiologeerd staar ik naar het scherm…
In mijn hoofd dwarrelen puzzelstukjes naar beneden en vallen op hun juiste plek.
Hoe bestaat dit?
Dit is dus onze zoon…

Ik kijk op de site van de ‘praktijk van persie’
Alle vraagtekens van jaren die we hadden worden nu uitroeptekens.
Alle ontbrekende puzzelstukjes zie ik nu zwart op wit en passen als gegoten in de levenspuzzel van onze jongste zoon…

Mijn gedachten gaan terug in de tijd. Ik zie een gezellig, goedlachs kereltje.
Geregeld had hij bijna weer een oorontsteking. Volgens de huisarts hoorde hij de geluiden gedempt.
Tsja, hij leek ook wel wat doof.

En op woorden komen? Dat was soms best weleens lastig.
Zou logopedie uitkomst kunnen geven? Met 3 jaar en nog eens met 8 jaar kreeg hij dat.
Diagnose ‘woordvindingsprobleem’ kwam eruit.
Dat hadden we al gemerkt. Als je er meer dan 20 minuten over doet om het Bijbelverhaal van de juf terug te vertellen…?

Lezen op school ging niet vanzelfsprekend. ‘Jammer’ zei de juf ‘dat hij net niveau E niet haalt als hij getoetst wordt...’ Als hij dat namelijk drie keer zou hebben, dan zou hij getest worden op dyslexie.
Het vreemdste was dat hij soms wel heel hoog scoorde met zijn woordenschat.
Vraagtekens te over.

En dan die lange lappen tekst voor het vak biologie... 2 kantjes A4, lijken wel bultige bergen.
En dan de ene leerkracht die wel alles uitprint op A3-formaat, de andere niet omdat hij toch geen dyslexie heeft?
(later hebben we zelf een test laten doen toen hij in groep 8 zat en bleek hij wel degelijk dyslectisch te zijn).

Tegenstrijdig voelde het. Ons gezellige jongetje had soms zo’n erg kort lontje.
Soms ontplofte hij en had dan een hele poos nodig om weer bij te komen.
Chaos in zijn hoofd vooral…
En een labeltje in zijn nek was helemaal verschrikkelijk. Dan pulkte hij net zolang tot het eraf was...

Dom voelde hij zich, echt dom.
En gepest werd hij. Naar school gaan gaf een dubbel gevoel. De meester bijvoorbeeld? Die was super aardig. Maar de jongens? Naar als ze zo geniepig met een groep akelige dingen zeiden…
Een machteloos gevoel als je je daar niet tegen opgewassen voelt…
(Jaren later nog huiveren als je de klassenfoto tegenkomt en zegt: ‘doe die alsjeblieft weg, die wil ik echt nooit meer zien’).

Nog weer eens een andere therapie geprobeerd. Hielp wel wat, maar ook niet voldoende.
Vraagtekens die bleven.

De entreetoets laat een hoge score zien, VWO-niveau.
Jongste is oprecht super verbaasd. Was hij echt niet dom?

Hier moest ik meer van weten….
Een mail naar mevrouw Van Persie gaf wederzijds herkenning.

Maar de afstand was best ver. Elke week komen was geen optie. Tweewekelijks en extra huiswerk mee kon ook prima.
Een echt uitje werd het voor ons.

Gedrevenheid in haar vak, dat tekent Mevrouw van Persie. ‘Vakkennis, vriendelijk, lief, geduldig, maar met vaste hand geeft ze groepstherapie.

Gelijk zien, dat de ene schouder hoger staat dan de andere en dat er een keer wat met zijn nek gebeurd moet zijn, verwondert ons. Daar was inderdaad een keer iemand heel hard bovenop gevallen toen hij nog klein was en op zijn zij lag...Getuigde voor ons van een stuk deskundigheid.
(Destijds zijn we er wel mee naar een chiropractor geweest, maar dus niet met het beoogde resultaat).

En zien dat zijn onderlichaam met zijn bovenlichaam en de linker- en de rechterhersenhelft nog niet samenwerkte.
Maar daar was de therapie nu ook net voor bedoeld.

Iedere avond voor het slapengaan was oefenen vaste prik.
Hij kwam goed mee met de groep, ondanks dat we maar eens in de twee weken konden komen.
Waar een wil is…
Linker- en rechterkant, onder- en bovenlichaam gingen samenwerken. Een duidelijke groei was te zien en te merken.

Ééns waren ze aan de oefeningen toe, dat boven- en onderlichaam nu moesten gaan samenwerken.
Mevrouw van Persie had ons als ouder al zachtjes toegefluisterd dat hij best even een moment zou kunnen hebben, dat hij zijn lichaam heel moeizaam kon bewegen.
Toen we ‘s zondags naar de kerk liepen, kwam jongste bijna niet vooruit…
Hij die altijd zo lenig liep, kreeg een helpend handje van zijn oudere broer. Daarna was het ook voorgoed over.

Op aanraden van mevrouw Van Persie zijn we bij mijnheer Blaisse in Aalsmeer geweest, die met zijn behandeling nek en schouders weer recht kon zetten. Ik heb met open mond gekeken, hoe hij dat met een paar grepen voor elkaar kreeg.

Als aanvulling kreeg hij nog de JIAS therapie via mevrouw Van Persie, voor het woordvindingsprobleem.

En wat ging hij goed vooruit! Er kwam een dubbele nieuwe start toen hij op het voortgezet onderwijs zat.
Leerkrachten viel het op dat hij in de loop van de tijd zoveel lekkerder in zijn vel zat, evenwichtiger werd, beter in de groep paste en niet meer gepest werd.
Vaak begonnen ze daar spontaan zelf over. Ik noemde dan ook de therapie die hij genoten had en dat ze werkelijk zagen hoeveel dat met jongste gedaan had.
En de pestjongens van de lagere school die hij nu nog tegenkwam? Die hadden nagenoeg geen vat meer op hem.
Hoe mooi is dat, om zo’n ontwikkeling te zien!

Zelf heb ik jongste zijn ervaringen en onze ervaringen op de lagere school in een verhaal verwerkt en als evaluatie nog voorgelezen op de lagere school. School was hier oprecht in geïnteresseerd.
Het was ook echt niet bedoeld als commentaar op deze school, maar wel als een leermoment.
Een leermoment die je als ouder soms ook ziet als je terug kijkt in de tijd...

Wel is hij als aanvulling theanine, visolie, glidkruid en magnesium van Vitaplanet gaan gebruiken. Voor hem een ware weldaad.

Wat zijn we oprecht dankbaar dat we deze therapie hebben mogen volgen. Dat een oudere vriendin ons wees op deze therapie.
Dankbaar dat deze evenwichtigheid ontwikkeld mocht worden. Hoe mooi hij nu ontwikkelt tot een gezellige, sociaal betrokken jongeman...
Voor ons waren de therapiedagen, dagen met gouden randjes.
Het stuk rijden naar de therapie toe gaf veel gezelligheid.
Wat te denken van de tas met lekkere verrassingen die voorin stond en waar jongste eerst eens even indook als ik hem opgehaald had van school?
Na de therapie gingen we altijd nog iets leuks doen of naar iets leuks toe.
En de laatste keer dat we op therapie waren? Gaf oprecht een stukje weemoedigheid…

Mevrouw van Persie, onze oprechte dank voor alles wat u, samen met uw zoon Maurits voor ons hebt gedaan!
Wij hebben het zeer gewaardeerd.
Dank voor uw liefde, uw inzet, uw kunde, uw meeleven, uw gezellige moederlijkheid.
Duizendmaal dank!
We zullen u nooit vergeten!