Juli 2016

Vorig jaar hebben onze zonen de therapie, die ca. 2 jaar duurde, afgerond. Wij zagen langzaamaan wel wat verbetering komen gedurende de therapie. Het ging niet snel, omdat er naast de aanwezige primaire reflexen ook hechtings- en traumaproblematiek aanwezig is. Toch moeten we nu, een jaar na de therapie, concluderen dat de therapie zeer heilzaam was.

Onze oudste adoptiezoon is duidelijk begonnen zich aan ons te hechten. Hij begint ons als ouders te vertrouwen en hij weet beter hoe hij situaties moet aanpakken. Hij raakt minder snel in paniek. Onze jongste adoptiezoon is het meest zichtbaar veranderd. Zijn leerkrachten die hij in het eerste jaar van de therapie had en die hij het jaar na de therapie weer had, herkenden hem nauwelijks. Hij was rustiger geworden, kon zich veel beter concentreren, de omgang met andere klasgenoten ging beter, hij was niet meer zo allesoverheersend aanwezig. Kortom, er was voor hem een werkbare situatie ontstaan. Ook thuis merkten we de verandering op. Hij kan zich beter aan de afspraken houden. Bovendien is hij sinds de therapie nooit meer nat geweest. Anders had hij overdag heel vaak een ongelukje. Hij kan nu ook veel beter inschatten of hij wel of niet naar toilet moet. En vooral... hij kan het veel beter ophouden.

Veel dingen gaan veel makkelijker voor de jongens, sinds ze therapie hebben gehad. Ze automatiseren dingen, die ze anders met veel geduld en herhalingen moesten aanleren. We zijn heel dankbaar voor alles wat ze bij juf van Persie geleerd hebben.

Een dankbare vader en moeder