Januari 2016

Jan is nu 11 jaar. Jan is vanaf zijn geboorte al een gespannen mannetje.

Veel gehuild als baby en rond de 10 maanden ook behandeld voor het KISS-syndroom.

Aanvankelijk leek het toen even wat beter te gaan, hij kon wat meer ontspannen, maar al snel kwam er weer een herhaling van klachten. Vanwege zijn overprikkelbaarheid en korte spanningsboog is geadviseerd hem op speciaal onderwijs te doen. Speltherapie gevolgd, thuis begeleiding en video-hometraining, daarnaast op school de nodige extra begeleiding.

Ook heeft Jan medicijnen gebruikt, hiervoor gingen we regelmatig op controle bij psycholoog van Yulius. Op school gaven ze aan dat hij toch nog wel extra ondersteuning nodig had, misschien in de vorm van een groepstraining bij Eleos.

Ik hoorde ook via school van goede ervaringen van andere kinderen die MRT volgden.

Ik had er nooit eerder van gehoord, maar het sprak mij wel aan, mede daar ik mijn twijfels had over mogelijk effect van een groepstraining. Zodoende kwam ik bij Cathrien voor een intake.

Zij signaleerde direct al dat Jan scheefstond naar rechts en een blokkade in zijn nek had waardoor Jan met het hoofd teveel naar beneden liep en de wereld moeilijk kon overzien, waardoor hij veel stress ervaarde. Ik begreep nu ook waarom hij zo snel mogelijk schreef bijvoorbeeld om maar zo snel mogelijk weer een andere houding aan te kunnen nemen. Ook had Jan zich allerlei trucjes aangeleerd om maar zo min mogelijk last te hebben van zijn beperkingen en pijn. Ook kon hij gewoon niet over zijn middellijn van zijn lichaam heen b.v. daarom deed hij van alles gewoon maar zo snel mogelijk….

Ook had Jan last van dwangmatige gedachten, die zich steeds maar in zijn hoofd herhaalden. Dit kan een gevolg zijn van het Moro-reflex. We hebben daar hard aan gewerkt, maar we kregen hem niet onder controle. Cathrien gaf daarom het advies naar een Meyer- therapeut te gaan die een blokkade in zijn nek kon verhelpen, die waarschijnlijk het Moro-reflex  vasthield en daardoor voor die repeterende gedachten zorgden. Ik ben daar heen geweest, Na 2 keer  een behandeling was de nek vrij en het Moro-reflex  was  na nog even goed door oefenen ook onder controle en hoorde ik Jan er nagenoeg niet meer over…! En bij controle Psycholoog maar zeggen dat dit bij hem hoorde en waarschijnlijk nog wel erger zou worden naarmate hij ouder zou worden…..!

Aanvankelijk zag ik niet direct verbetering bij Jan. Ook het huiswerk wat Cathrien voor thuis mee gaf, zorgde nog wel eens voor strijd en zelf zag Jan het nut van allerlei oefeningen ook niet zo snel in.

Maar toch doorgezet en na verloop van tijd zag ik Jan veranderen. Hij ging rustiger lopen i.p.v. altijd maar rennen, ook was zijn lichaam vaak helemaal gespannen, nu zag ik hem ook meer ontspannen.

Ook lezen of schrijven ging altijd met een gespannen houding, zijn hele lichaam zag je dan strak gespannen staan. Wat heel opvallend was, dat hij zomaar uit zichzelf met de DUPLO ging zitten spelen met een jonger kind in huis, terwijl hij zelf die fase helemaal overgeslagen had.

Daarna kwam ook de LEGO en Playmobil in beeld, dit laatste kan hij bij tijden nog steeds goed mee spelen. Nu moet je weten dat toen hij jonger was, hij dit echt nooit uit zichzelf gedaan heeft, alleen maar heel kort er even doorheen maaien met z’n hand……Dacht dat het gewoon bij hem hoorde, maar nu zie ik dus dat het ook heel anders kan! Met de medicijnen ben ik op een gegeven moment gestopt omdat ik me gewoon afvroeg wat ze nu eigenlijk precies deden. Ook had ik het gevoel dat ze in combinatie met de MRT-training die van alles veranderde in zijn lichaam en mogelijk ook in zijn hersenen, dit wel eens remmend zou kunnen werken. In het begin was dat best spannend, ook reageerde Jan die periode erg heftig op van alles. Vooral voor de andere gezinsleden was dat intensief, maar ik wilde door zetten, legde de anderen in mijn gezin ook uit waar het mogelijk door kwam en dat we hier echt even door heen moesten. Nu slikt Jan al bijna 2 jaar niets meer en gaat het, zeker als ik zo terug kijk, erg goed met hem. Ook heeft Cathrien Jan speciale luister cd’s aanbevolen die zijn hersenen stimuleren, zodat hij minder overgevoelig werd voor geluid en rustiger kan horen wat er gezegd wordt, omdat bepaalde gebieden van zijn hersenen niet goed op elkaar afgestemd waren.

Dit zorgde ook weer voor de nodige spanning en energie bij Jan. Nadat we deze cd’s steeds beluisterd hadden, heeft Cathrien hem weer een audiogram afgenomen en bemerkt dat hij daarin ook gegroeid is. Wel ben ik nu , nadat we bij Cathrien klaar waren met de training, als extra ondersteuning bij een speltherapeut gestart. Zij helpt hem spelenderwijs inzicht te geven in zijn eigen reacties en gevolgen daarvan bij anderen en andersom. Hij heeft hier veel aan en ik zie hem nog steeds groeien op allerlei gebied.

Ook ben ik Cathrien erg dankbaar voor haar geduld en kennis en hoe ze steeds weer met Jan omging. Ook voor mij als ouder, stond zij altijd voor elke vraag open en dacht zij met me mee naar mogelijke oplossingen. Voelde ook mede door haar, vertrouwen in de toekomst, dat het niet allemaal ging zoals in een boekje met Jan, maar dat ik kon blijven hopen dat er mogelijkheden waren om hem te helpen, i.p.v. maar te denken dat het nu eenmaal zo was en er niets aan te doen zou zijn….!