Augustus 2021

Ik schrijf dit stukje in de trein, onderweg naar de universiteit. Niet zo bijzonder zou je zeggen? Nou, ik had dit een paar jaar geleden niet durven dromen.

Als ik nu terugdenk aan de brugklas, kan ik me er weinig van herinneren. Wat wél terugkomt zijn de gesprekken met mijn mentor, en de vragende gezichten van menig docent. Want, wie was dat meisje eigenlijk? Ik was namelijk bijna nooit op school. Vanaf de eerste week in de brugklas heb ik last van hoofdpijn gekregen, waardoor ik veel verzuimde. Een term waar ik trouwens zelf een gruwelijke hekel aan heb; ik deed toch mijn best?

Op wonderbaarlijke wijze ging ik over van Havo 1 naar Havo 2. Helaas, de hoofdpijn bleef, zo ook mijn afwezigheid in de klas. Van huiswerkbegeleiding tot de psycholoog, ik heb in dat jaar alles gezien. Zowel op school, als in verschillende ziekenhuizen en praktijken. Na lang zoeken kwam men met een diagnose; Ik zou NLD hebben, een leerstoornis, waarbij de verbale ‘kant’ van de hersenen beter ontwikkeld zou zijn dan de praktische kant. Ondanks al mijn tegenwerpingen bleven de psychologen erbij, het was NLD. Er werd mij verteld dat die vermeende intelligentie écht alleen maar verbaal was; ik moest mijn diagnose maar accepteren. Hierna kwam ik terecht bij een psycholoog die gespecialiseerd was in NLD. Zij zou mij kunnen helpen met het aanvaarden van de nieuwe situatie. Na een aantal gesprekken liep het contact echter helemaal vast. Als laatste aanrader noemde zij Motorische Remedial Teaching.

Havo 3 liep bijna op zijn eind en zo ook het geduld van de docenten. Iedere dag dat ik op school kwam, kreeg ik te horen dat ik toch echt nooit een havodiploma ging halen. De moed zakte steeds verder in mijn schoenen. Het goedbedoelde advies van de psycholoog had ik al lang naast me neergelegd, beelddenk-training, faalangst training en wat voor trainingen dan ook hadden allemaal niet geholpen.

Gelukkig, was mijn moeder het advies van de psycholoog niet vergeten; zij ging op onderzoek uit en kwam bij Cathrien terecht. Als een schaap naar de slacht ging ik de eerste keer mee naar de intake. Weer iemand die dacht mij te kunnen behandelen. De eerste tien minuten bij Cathrien werden alleen maar gekker. Want wat heeft (niet) op één been kunnen staan te maken met mijn lage cijfers voor Duits en wiskunde? Langzamerhand stelde ik me iets meer open voor de argumenten van Cathrien. Zij was de eerste bij wie ik me begrepen voelde. Misschien gaat dit wel helpen?

Helaas, was het maar zo’n feest. MRT is geen drankje, geen pilletje wat je kan slikken waardoor alle moeilijkheden ineens verdwijnen. Ik ging over naar de vierde, dat wel. Maar hoe? Ik kwam in een begeleidingstraject op school waarbij ik de helft van de tijd in de klas zat en de andere helft van de tijd in een “prikkelvrij, rustig” lokaal mét intensieve begeleiding. Intensief was het zeker, rustig niet zo. Dat jaar heeft mij, en mijn moeder, heel veel energie gekost. Dacht ik alle hulpverlening en trainingen gehad te hebben, deed school er nog een schepje bovenop. De tafel met begeleiding werd elk gesprek groter, de coördinator, persoonlijk begeleider, een coach, noem maar op. Zoveel mensen, zoveel meningen, maar over één ding waren ze het allemaal eens. Dat Havodiploma ging er nooit komen. Weer was het mijn moeder die het voorstel deed; volwassenonderwijs. School zag dit echter niet zitten, ik wel. Na een gesprek met de coördinator van het VaVo, viel het verlossende woord. Volgend schooljaar mocht ik, als jongste leerling, beginnen op het volwassenonderwijs. Het Havodiploma zou er komen, weliswaar in twee jaar maar de coördinator had er vertrouwen in.

Hoewel het in het begin best wennen was in zo’n nieuwe omgeving, viel er een last van mijn schouders. De hoofdpijn bleef, de prikkelgevoeligheid nam steeds verder af. Wekelijks ging ik nog naar MRT, enthousiaster dan ooit. Eindelijk zag ik resultaat, het dagelijks oefenen was niet voor niets geweest. Mijn cijfers gingen omhoog en ik bloeide steeds verder op. Het einde van het schooljaar naderde en de examenperiode diende zich aan. De examens, meer dan eens gemaakt tijdens een stevige migraineaanval, hadden een goed resultaat. Het eerste gedeelte van mijn diploma was binnen. School viel weg en ik had tijd over. Het vele puzzelen tijdens de MRT-lessen was in de familie niet onopgemerkt gebleven en ik had een aantal puzzel pakketten gekregen. In eerste instantie heb ik deze met aardig wat tegenzin zitten te maken, het kostte me veel te veel moeite. Uiteindelijk kreeg ik de smaak te pakken en na de vakantie stond mijn kamer dan ook vol met zelfgemaakte 3D puzzels. Inmiddels ben ik zo enthousiast gaan puzzelen en bouwen dat de pakketten me niet ingewikkeld genoeg kunnen zijn. Meubels, puzzels en elektronische apparaten, ik kan het allemaal en vind het nog leuk ook.

Het tweede jaar op het VaVo voelde als een feestje. Aan het begin van het eerste jaar had ik een keuze moeten maken voor de vakken verdeling. Op dat moment had ik nog niet zoveel vertrouwen in een goede afloop en had ik de moeilijkste vakken voor het laatst bewaard. Ondanks deze druk werden mijn cijfers steeds hoger en ongemerkt nam de hoofdpijn steeds verder af. Hierdoor durfde ik steeds meer en ging ik meer bewegen, durfde naar drukke evenementen en werd actiever in het verenigingswerk. Dit alles zonder de ‘normale’ vermoeidheid en migraine. Onder extreme stress was het moment daar, de tweede en laatste examenperiode was aangebroken. Ondertussen was ik ook bezig met het halen van mijn rijbewijs. Dit was dé ultieme test voor mijn, door MRT doorgemaakte, ontwikkelingen. Een week na het behalen van mijn Havodiploma en na anderhalf jaar lessen was het eindelijk zover, ik mocht op examen. Het automatiseren van nieuwe handelingen was altijd een probleem geweest maar met het zicht op mijn diploma-uitreiking mocht ik het volgende obstakel overwinnen en mijn rijbewijs in ontvangst nemen. Inmiddels zijn we een tijd verder en mag ik, met een HBO-propedeuse op zak, vooruitblikken naar het tweede jaar op de universiteit.

Tot slot wil ik jullie nog iets meegeven; ook al lijken de oefeningen die je moet doen vreemd en heb je echt niet altijd zin om te oefenen, doe het wel. Zoals ik al eerder zei, MRT is geen formule. Als je resultaat wil, moet je je er echt voor inzetten. Dan nog zullen niet al je problemen opgelost zijn, iedere situatie is uniek. Hoewel mijn hoofdpijn een stuk minder is, blijf ik pijn in mijn nek en rug houden, maar ik heb wel geleerd wat dit betekent en hoe ik er het beste mee om kan gaan. Rekenen en wiskunde zijn nog steeds niet mijn favoriete vakken. Daarom heb ik een studie gekozen waar ik dat niet bij nodig heb want, als je problemen niet oplossen kan je er wel creatief mee omgaan. Eén ding is zeker, MRT is niet voor niets geweest.