September 2017

Onze zoon zat in groep twee toen we gestart zijn met MRT.

We begonnen toen vanwege onhandelbaarheid thuis, slechte fijne motoriek, en opvallend gedrag in de klas.

Het is een lang traject, We vonden het soms zwaar omdat het dagelijks doen van oefeningen in een jong gezin niet altijd uitkomt, onze zoon (hij is de oudste) erg veel aandacht vraagt, en zijn gedrag lange tijd te wensen overliet. Graag zie je gelijk resultaat, maar dat was helaas niet zo. Sterker nog, sommige gedragingen werden tijdens de behandeling heftiger! Denk aan papier eten… gelukkig kan Cathrien steeds uitleggen waarom deze dingen gebeurden, dat dit door reflexen wordt opgewekt, het in feite de laatste “stuiptrekkingen” van een reflex zijn, voordat hij helemaal verdwijnt.

Hoe erg ik er soms ook aan twijfelde, het is goed gekomen met onze zoon. Hij zit nu in groep 5, de reflexen zijn verdwenen, we hebben afscheid genomen van MRT en Cathrien.

Afgelopen zomervakantie hebben we een museumkaart gekocht. We kunnen musea bezoeken met onze kinderen! Zonder ons te schamen voor zijn gedrag, maar eerder vol bewondering over zijn interesse en concentratie. Ik kan hem meenemen boodschappen doen, zonder commentaar te krijgen van omstanders dat ik hem eens moet gaan opvoeden (ja, dit gebeurde) .

Ik bewonder Cathrien om haar kennis, maar vooral om het feit dat ze steeds doorhad hoe ik als moeder mij voelde. Wanneer ik het niet meer trok, stak ze me een hart onder de riem. Wanneer ik twijfelde of het ooit nog goed zou komen, gaf ze me toch weer hoop.

Ik ben trots op onze zoon, die het zo moeilijk heeft gehad, nog steeds soms moeilijk heeft, maar zijn plekje op school heeft veroverd. Hij ligt weer goed in de klas, wordt weer gevraagd om mee te spelen, hij geniet, verslindt boek na boek.

Zijn handschrift is leesbaar geworden, stilzitten kan hij (soms), de maaltijden zijn geen drama meer, kortom, gewoon een groep 5-er!