September 2017

Onze zoon heeft ruim anderhalf jaar MRT training gevolgd. Hij was als baby al erg prikkelgevoelig, huilde veel maar liet zich moeilijk troosten. Emoties waren erg moeilijk voor hem en eigenlijk uitte hij alles in boosheid. Ook vond hij het erg moeilijk om bijvoorbeeld pijn aan te geven en je moest maar raden wat er aan de hand was als hij weer eens boos was.

De boze buien namen naarmate hij ouder werd steeds meer toe. Hij werd regelmatig zo boos, dat er dingen stuk gingen of er weer eens een deur ingetrapt werd. Als je dit op 10 jarige leeftijd al doet, wat ga je dan doen in de puberteit, dachten we. We maakten ons behoorlijk zorgen om hem.

Op school liep hij vast en is hij overgegaan naar het SBO. Dit gaf wel wat rust, maar we waren er nog lang niet. Toen kregen we via een thuisbegeleidster, die eigenlijk ook niet verder met hem kwam, het advies om MRT training te gaan doen. We stonden er eerst wat sceptisch tegenover, we hadden al zoveel geprobeerd en niks hielp eigenlijk echt. Maar we zijn toch gestart en langzaam maar zeker zagen we dingen veranderen. Hij kon ineens aangeven, dat hij bijvoorbeeld hoofdpijn had. Ook kwamen er soms vragen van: Ik wil zo graag met andere kinderen spelen, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen. Daar waren we erg blij mee!

De training ging voor ons met ups en downs en we vonden het een intensief traject. Soms ging het even goed, dan hadden we weer een periode dat we dachten: Waar hebben we het allemaal voor gedaan?

Na anderhalf jaar zijn we gestopt omdat onze zoon zelf niet meer zo gemotiveerd was om oefeningen te doen. Maar we zijn blij met het resultaat:

• De boze buien zijn heel sterk verminderd en veel minder heftig dan voorheen. Onze zoon zit nu alweer 4 weken op school, voorheen kwam hij regelmatig thuis en was dan in korte tijd weer boos. We hebben nu al weken geen echt boze buien gezien! Ook zelf zegt hij: "Ik ben veel minder boos he?"
• Ook zijn leren was lastig. Hij is best heel slim, maar overziet het vaak niet en begint er dan ook niet aan. Drama’s waren het , elke avond weer! Nu gaat hij elke avond na het eten zijn huiswerk doen, gisteravond pakte hij het uit zichzelf al! En glunderen als je hem dan een compliment geeft dat het zo goed gaat!
• Ook kan hij steeds meer zijn gevoelens uiten, al zal dat altijd moeilijk voor hem blijven. Hij kan nu aangeven dat hij pijn heeft en waar, dat kon hij eerder nooit!
• Als kind hield hij ook nooit van knuffelen, maar nu komt hij ’s ochtends een poosje bij ons in bed liggen en zoekt dan op die manier contact.
• Onze zoon is ook een moeilijke eter. Hij eet eigenlijk alleen brood, en dan ook met zoet beleg. Een tijdje geleden wilde hij ineens een boterham met kaas, maar dan smelten in de magnetron. Nu doet hij dit regelmatig. Ook wilde hij pas ineens cervelaatworst op zijn brood. Ook hier zijn we erg blij mee en we hopen, dat ook het warme eten nog een keer gaat lukken.
• Ook het schakelen was lastig voor hem. Elke schakeling van het een naar het ander kostte hem heel veel moeite. Voordat je hem aan tafel had om te eten….je moest het wel 4x zeggen, weer naar hem toe, dan werd hij weer boos en kwam hij daardoor vaak alsnog niet aan tafel. Nu zeggen we het als hij bijv. aan het knutselen is, en dan zegt hij: Ik ben bijna klaar, nog even dit afmaken. Voorheen ging hij dan weer verder met iets anders, nu komt hij echt naar binnen! Heel erg fijn.

Al met al zijn we Cathrien heel erg dankbaar voor alles wat ze voor onze zoon heeft gedaan! En het geduld wat ze met hem heeft gehad, als hij met de training weer eens niet meedeed omdat het even teveel was….we hebben er heel veel bewondering voor! Je bleef altijd geduldig en liefdevol met hem omgaan, zag altijd de positieve dingen in hem. Dit hebben we zeer gewaardeerd! Wat ons betreft is een MRT training zeer zeker aan te raden!