Juni 2015

Onze zoon  was al 20 toen ik op de site van MRT van Persie terecht kwam. Terwijl ik zat te lezen, kwam ik steeds meer herkenningspunten tegen als ik aan onze zoon dacht.

Ik stuurde Cathrien een mail met allerlei informatie en onze zoon werd uitvoerig bekeken.

Hij kwam in een volwassen groep terecht in mei 2013 en voelde zich daar erg gelukkig om. Hij was tenslotte volwassen, maar werd bijna nooit zo bekeken, doordat hij zo impulsief kon reageren.

De oefeningen deed hij heel trouw en al gauw merkten we dat hij door het rollen heel rustig werd en rustiger kon communiceren met anderen.

Na twee jaar kunnen we zeggen dat we een heel andere zoon hebben nu. Hij kan goed met omgevingsprikkels omgaan, hij kan over het algemeen goed communiceren, ook als het niet gaat zoals hij wil. Hij kan een ingewikkelde opdracht uitvoeren zonder dat wij of zijn baas die in kleine stukjes moeten aanbieden, omdat hij niet meer weet wat hij eerst moet doen en wat later moet.

Kortom, hij heeft meer grip op allerlei voor ons zo gewone dingen in het leven en is daardoor een stuk zekerder van zichzelf.

Een goed voorbeeld hoorden we van onze zoon ’s opa. Wij waren een paar dagen op vakantie en onze zoon bleef alleen thuis en ging gewoon naar zijn werk. (Dit hadden we twee jaar geleden echt niet kunnen doen).

Onze zoon gaf op zaterdagavond een barbecue voor zijn vrienden. Eén van de meisjes sneed zich in de vinger bij het snijden van kip. Ze werd verbonden, maar na anderhalf uur bloedde het nog zo hevig, dat onze zoon besloot opa te bellen wat ze moesten doen. Opa kwam en ging met het meisje naar de HAP. Maar intussen zag hij hoe onze zoon opdrachten gaf aan de andere vrienden en de boel onder controle had. “Als jij nu even dat brood snijdt, dan maak ik nog wat satésaus erbij.”  Een jongen die wat te veel bier op had naar zijn zin, kreeg als antwoord op de vraag om nog een biertje: “Nee, je hebt genoeg op. Als je nog meer wilt, ga je dat maar bij je moeder halen”.

Onze zoon heeft inmiddels auto rijles en is daar al een heel eind mee. Hierbij moet hij natuurlijk meerdere handelingen tegelijkertijd uitvoeren. En dat is iets wat hem nooit goed is afgegaan. Hij leerde pas op zijn 8^e fietsen, omdat hij niet kon sturen en trappen tegelijk. Zijn oog – handcoördinatie is enorm vooruit gegaan en zijn twee hersenhelften werken steeds meer samen.

We zijn heel blij dat we bij Cathrien terecht gekomen zijn, want ze heeft onze zoon enorm vooruit geholpen.