September 2019

Onze zoon, hij is nu bijna 13, had door de bevalling het Kiss-syndroom. (scheve nekwervels). Bij de orthomanuele therapeut is dat recht gezet. Maar, met de wetenschap die we nu hebben van ‘juf Cathrien”, zijn er te veel restverschijnselen achter gebleven waardoor zijn reflexen niet goed ontwikkelden. Het was een onrustige baby die je niet op schoot kon hebben. Nooit lag hij eens lekker rustig in je arm.

Later vroeg hij de hele dag aandacht. Praatte de hele dag door. Ergens lekker mee spelen, dat zagen we nooit. Even, en dan het volgende weer. Kon niet tegen prikkels. Op school was hij rustig, maar hij kon niet concentreren. Elk geluidje hoorde hij. Een lamp die zoemt, een kind dat met zijn pen ergens op tikt. Overal rook hij aan. Als hij uit school kwam barstte de bom vaak. Alle drukte in zijn hoofd kwam er dan uit. Op een gegeven moment, weet je dit, het duurt een half uur, dan trekt hij weer bij. Toen hij in groep 4 zat en we al heel wat gesprekken op school gehad hadden, hebben we op eigen initiatief een afspraak bij de psycholoog gemaakt. Daar zijn testen afgenomen en de uitslag was, 100% ADHD en een spanningsboog van 15 minuten. Direct konden we aan de Ritalin/methylfenidaat. We hebben alles geprobeerd, Concerta, DEX-amfetamine. Maar nergens hadden we nu eens echt goed resultaat mee. Dus, werd er gezegd, waarschijnlijk hoort uw kind bij het kleine percentage waar deze medicijnen geen tot weinig resultaat hebben. Ook hebben we osteopathie geprobeerd, homeopathie, visolie capsules. Zo gek je het kon bedenken, we probeerden het.

Toen hij een jaar of 8 was, hoorden we van de therapie van Cathrien van Persie. Ik heb toen een artikel erover gelezen. Het was iets met gymoefeningen en dat moest elke dag. Ik vond het onzin, dat kon vast niet helpen. Zo zijn we verder gemodderd. Inmiddels liep hij een jaar achter met rekenen, had hij gekopieerde boeken waar hij in kon schrijven, want in het lesboek kijken en in je schrift het antwoord schrijven, dan was hij het kwijt wat hij aan het doen was. Koptelefoon, stappenplannen wat hij moest doen op zijn tafel geplakt, een hokje op zijn tafel, een eigen vaste plek enz…..

Toen hij ongeveer 10 was hoorden we van een vriendin dat ze met haar zoontje de MRT-training volgde en dat zij goede resultaten zag. Toen heb ik de site opgezocht en alles doorgelezen. Vooral de reviews gaven de doorslag om een afspraak te maken. En ik had niet gedacht dat er zóveel reflexen niet ontwikkeld zouden zijn bij onze zoon. Ook was hij scheefgegroeid, wat we nooit gezien hadden. Hij had ook vaak buikpijn en aangezichtspijn.
We zijn begonnen met oefenen. Eerst ’s avonds na het eten, maar al snel merkte ik dat hij daarna te druk was. Daarom deden wij de oefeningen elke ochtend na het ontbijt. En dat werkte uitstekend. Het is een vrij gehoorzame jongen, dus hij sputterde wel eens, nu weer oefenen, maar wat dat betreft hebben wij geen last gehad. Na een paar weken zat het gewoon in de routine, eten, tandenpoetsen, oefenen en naar school. Wel moet je er elke dag zelf ook echt 15 minuten voor uittrekken, anders wordt er niet secuur geoefend, maar afgeraffeld 😉.

En ook bij ons kwam er resultaat!! Hij werd gelijkmatiger in gedrag, vroeg minder aandacht. Na een week of 8 was het herfstvakantie, en ik vertelde tegen iedereen, zó’n vakantie heb ik nog nooit gehad! Hij zit gewoon te lezen op de bank!! Loopt niet continu aandacht te vragen of zijn zusje te jennen. Ging beter spelen.
Wel waren er perioden dat het leek of het totaal niks deed. Dan werd hij ook brutaal. En erg boos overal om. En dan opeens, (er was dan een reflex onder controle) ging het weer goed. In die periodes werden we ook goed ondersteund door Cathrien, zij wist heel goed, over een week of wat zal je zien, dan is dit over.

Op school ging het beter. Hij maakte een grote inhaalslag met rekenen. Ging beter en netter schrijven. Ik kan het niet beter omschrijven, dan, we hebben een vriendelijke, rustige jongen gekregen! Hij is zekerder.

Maar, de training was haast voorbij, toch bleven er nog te veel concentratieproblemen. Hij moest alles 2 keer horen, opdrachten moesten herhaald. Toen heeft Cathrien een audiogram afgenomen om te zien hoe het met het auditieve verwerking zit. En daar zat nog een probleem. Hij hoorde 35% van het gesproken woord niet goed. Dus hij hoort het wel, maar moet het omzetten in zijn hoofd om te begrijpen wat er gezegd wordt. Dat kost tijd, dus je komt altijd wat achteraan.

Nu zijn we aan de 3e CD van de JIAS-sound therapie bezig, en hij is stukken vooruitgegaan. Zelf zegt hij het ook, ik begrijp alles veel beter. Het is een enorme intensieve tijd geweest, maar we zijn heel erg blij dat we deze training gevolgd hebben. Hij zit nu op voortgezet onderwijs, er komt veel op m af, maar we zien alleen maar een blijde jongen die niet overprikkeld thuiskomt.

Cathrien, BEDANKT!