Voorgeschiedenis Ik ben geboren met een oogafwijking, waardoor mijn oogleden na mijn geboorte dicht bleven. Door diverse operaties zijn mijn ogen open gegaan. De eerste maanden heb ik door nauwe spleetjes gekeken, daarna gingen ze langzaam verder open. Ik heb last van een lui oog, waar ik ook slecht mee zie. Hierdoor is het moeilijk om afstanden in te schatten, en heb ik een belabberde oog/handcoördinatie. Ook kan ik nauwelijks scherp licht verdragen, waardoor ik buiten altijd een zonnebril draag. Ik heb vaak pijnlijke, droge ogen, wat erg vermoeiend is en zijn weerslag heeft op mijn algehele functioneren. De vooruitgang afgelopen jaar Ogen: Concentratie: Evenwicht: Autorijden: Toen mijn nek sterker werd, en het me steeds beter lukte om mijn hoofd recht boven mijn romp te houden kwam ik tot een aantal opzienbarende ontdekkingen: Volgende ontdekking: Zwemmen: Het grappige is, dat er in het afgelopen jaar ook allerlei klachten verdwenen, waarvoor ik niet eens gekomen was! Ik had in het verleden bijvoorbeeld regelmatig last van pijn in mijn onderrug. Dit is beter geworden sinds mijn houding is veranderd. Ik heb in het afgelopen jaar dus al veel vooruitgang geboekt op verschillende gebieden. Het oefenen kost veel discipline, waardoor je er echt achter moet staan, wil je het kunnen volhouden. Ik oefende de eerste driekwart van het jaar ongeveer 20 a 30 min per dag. Omdat mijn motivatie op een gegeven moment wat afzakte, oefende ik nog maar 2 a 3 x per week. Ik merkte toen ook minder vooruitgang. Na de zomervakantie hoop ik dus weer met frisse moed dagelijks te gaan oefenen! Ik ben er nog niet, maar als ik terugkijk naar alles wat nu al veel beter gaat dan eerst, is dat voor mij voldoende motivatie om verder te gaan met de MRT lessen. Een jonge vrouw uit GoudaAugustus 2012
Ik ben een jonge vrouw van 25 jaar, en heb het afgelopen jaar de MRT lessen gevolgd. Ik wil in dit verslag mijn ervaringen van het afgelopen jaar delen. Tot voor 1,5 jaar geleden had ik nog nooit van primaire reflexen gehoord. In eerste instantie stond ik er nogal sceptisch tegenover. Maar na gesprekken en informatie gelezen te hebben leek het me zeker de moeite waard om het te proberen. Tijdens de eerste screening bleek dat ik diverse reflexen nog niet had afgeleerd. Vervolgens ging er langzaam een wereld van herkenning open. Er vielen vele kwartjes op z’n plaats.
Motorisch ontwikkelde ik me als kind maar matig. Toen ik klein was viel ik veel, en had ik een slecht evenwicht. Het duurde bijvoorbeeld ook lang voor ik kon fietsen. Tijdens de basisschool en de middelbare school was ik slecht in gym. Ik was hier dan ook meestal behoorlijk zenuwachtig voor. Ik was blij dat de gymlessen voorbij waren toen ik mijn Havo diploma had behaald.
Toen ik 18 jaar was, is de diagnose ADHD gesteld. Ik had een slechte concentratie, veel onrust en liep vast met mijn studie. Ik ben toen gestart met Ritalin, waar ik veel baat bij had. Ik zag dit alles altijd als op zichzelf staande problemen, maar gedurende het afgelopen jaar werd me duidelijk dat deze problemen met elkaar samen hangen.
Ik kreeg diverse oogoefeningen die ik dagelijks moest doen (rondjes draaien met ogen enz). In de lessen werd veel aandacht besteedt aan het oefenen van de oog/handcoördinatie.
Na verloop van tijd merkte ik dat mijn rechter oog minder scheef/scheel stond. Ook werd mijn zicht beter. Ik ging meer gebruik maken van mijn rechteroog, waardoor mijn gezichtsveld werd verbreed. Scherp licht kan ik nog steeds niet verdragen. Lichtschuwheid kan te maken hebben met een primair reflex, maar kan ook veroorzaakt worden door mijn oogafwijking.
Ik merkte na verloop van tijd dat mijn concentratie beter werd, en ik lekkerder in mijn vel kwam te zitten/meer rust kreeg. Na ongeveer een half jaar MRT, ben ik gestopt met de Ritalin. Het afbouwen verliep prima, en het gaat nog steeds goed zonder medicatie!
Voordat ik met MRT begon, had ik een rare manier van lopen. Ik zwaaide of gooide mijn benen naar voren. Ik heb nu veel meer controle over mijn benen/beenspieren. Ik heb nu een ‘normale’ manier van lopen gekregen.
Na twee jaar autorijles en diverse malen afrijden, behaalde ik op mijn 20e mijn rijbewijs. Maar ook al bouwde ik rijervaring op, het rijden bleef erg vermoeiend.
Totdat ik op MRT aan mijn nekstand/stand van hoofd ging werken! Het bleek dat ik erg slappe nekspieren had, waardoor ik mijn hoofd min of meer naar achteren gekanteld hield.
Bij het 2 banen opschuiven van de A20 naar de A16 kwam ik tot de ontdekking, dat, als ik in de binnenspiegel keek, en mijn hoofd naar links bewoog, ik de twee banen (van de A16) in de binnenspiegel kon zien! Ik was altijd gewend om m’n hoofd ver naar rechts te draaien, en dan door de zijruit/stukje achterruit te kijken. Als ik m’n hoofd hield in de stand zoals ik het gewend was om te doen, dan zag ik in m’n binnenspiegel een (zeer kort) stukje rijweg en mijn achterligger pas als hij/zij dicht genoeg op mij zat. Maar.... als ik m’n hoofd kantelde (rechtop dus), dan kon ik ineens (voor mijn idee) mijlenver achter mij kijken! Wauw, wat een slinger auto's achter me aan...
als ik in mijn binnenspiegel keek, bewoog ik altijd m’n hele hoofd ernaartoe, waardoor ik altijd heel snel moest kijken, omdat ik dan natuurlijk niet door m’n voorruit keek. Met als gevolg: heel veel keer kijken. En als ik bijna zeker wist dat ik op kon schuiven, ging ik een baan opzij. Dit gaf stress, en zorgde er voor dat ik soms met mijn hart in mijn keel op de snelweg reed. Maar als ik m’n hoofd recht naar voren hield, en vervolgens alleen mijn ogen naar de binnenspiegel draaide, ging het ook! Het voelde vreemd om mijn ogen te bewegen, in plaats van mijn hoofd. Mijn reactietijd werd vergroot, omdat het draaien met de ogen sneller kan dan wanneer ik mijn hele hoofd draai. Want dan moet ik eerst mijn hoofd weer in de goede positie krijgen, en vervolgens weer opnieuw scherpstellen/oriënteren op wat ik voor me zie.
Bij het zwemmen lukte het me eerst niet om tegelijk mijn armen en benen te spreiden/sluiten. Het ging om de beurten. Nu ik me hier van bewust ben, probeer ik erop te letten. Ik werk er momenteel nog aan, want zodra ik er even niet aan denk, ga ik weer ongelijke slagen maken. Nu ik ‘opnieuw’ leer zwemmen, ga ik meteen een stuk sneller!
