Februari 2016

In Groep 8 van de basisschool werd onze zoon heel erg onzeker over zijn capaciteiten. Hij zag de CITO’s en de overgang naar de middelbare school op zich af komen en kon hier niet goed mee omgaan. Om hem tot rust te brengen is er een WISC intelligentietest bij hem afgenomen. De uitslag van deze test bleek verrassend, omdat er een atypische grafiek ontstond  met veel uitschieters. Bovendien kreeg hij een stempel ‘hoog sensitief’. Na een gesprek met de IB-er van de basisschool kregen we een doorverwijzing naar Cathrien van Persie. Het leek er namelijk op dat bij hem de linker en de rechter hersenhelft niet met elkaar samenwerkten.

Cathrien heeft eerst onze zoon uitgebreid geobserveerd via verschillende testen. Deze observatie is op video vastgelegd, daarna heeft ze een rapport gemaakt van haar bevindingen en een behandelplan met ons doorgesproken. Haar opmerking dat het lastig was om bij zijn nek te voelen herkenden we direct, omdat dit ook een probleem was bijvoorbeeld bij een kappersbezoek. We kregen ook meteen meer informatie over het fenomeen ‘hoog sensitief’. Cathrien dacht namelijk dat dit vooral te maken had met de (nog niet voldoende) rijping van zijn zenuwsysteem en primaire reflexen.

Na circa drie maanden therapiesessies en veel oefenen thuis kwam er wat ontspanning in het lijf van onze zoon. Met veel geduld kwam langzaam de rijping van zijn zenuwbanen op gang. Zijn schrijfarm was al minder verkrampt en minder pijnlijk na het schrijven. Dat was maar goed ook, want inmiddels was hij klaar in Groep 8 en zou hij na de zomervakantie starten op de middelbare school. Dat was nog steeds een spannende overgang voor hem, maar met een paar positief verpakte duwtjes in de rug kon hij zijn draai daar toch wel vinden. Vanwege zijn langzame tempo tijdens een dyslexietest op school kregen we de melding dat hij waarschijnlijk dyslexie had en dat hij hiervoor in een speciale klas terecht zou komen. Gelukkig hebben we de mentor kunnen overtuigen dat zijn langzame tempo een andere oorzaak had en kon hij gewoon verder in zijn eigen klas.

Negen maanden na de start van de therapie kregen we het advies van Cathrien om met onze zoon naar een manueel therapeut te gaan, gespecialiseerd in Atlasreflex therapie (naar het idee van dokter Meyer). Na alle therapie was het nu zover dat onze zoon toeliet dat iemand aan zijn nek mocht voelen. Na aanvankelijk wat twijfels bij ons vanwege de mogelijke risico’s zijn we bij Stephan Blaisse in Alblasserdam geweest. Hij kon overduidelijk zien dat onze zoon last had van het KISS/KIDD-syndroom: vanaf geboorte bleek de bovenste nekwervel scheef te zitten met als gevolg verschillende blokkades in het zenuwsysteem. Om deze blokkades te kunnen compenseren stonden de schouders en de heupen van onze zoon scheef en begon zijn rug al in een ‘C-vorm’ te vergroeien (het begin van scoliose).

Onze zoon wilde zelf erg graag weten hoe het zou zijn zonder deze blokkades. Dat gaf ons als ouders het duwtje om toestemming te geven aan de therapeut voor deze behandeling. Na een welgemikte ‘krak’ links en rechts in zijn nek begon onze zoon vreselijk te gapen. Dat bleek de juiste reactie te zijn, omdat nu ineens wel activiteit in de geblokkeerde zenuwbanen kwam. Na twee weken gingen we terug voor controle en werden ook zijn rug en heupen recht gezet.

Daarna kwamen we in een (positieve) stroomversnelling terecht. Onze zoon had minder moeite met de oefeningen van de therapie, maar ook de snelheid van werken op school ging omhoog. Zelfs de omgang met ‘prikkels’ leek beter te verlopen, waardoor hij bijvoorbeeld ineens wél mee wilde op kamp wat daarvoor onbespreekbaar was.

De problemen in de nek bleken ook de rijping van zijn gehoor en evenwichtsorgaan te hebben beïnvloed, waardoor dat zintuig overgevoelig was geworden. Dit kwam tot uiting in concentratieproblemen. Hij had moeite omgevingsgeluiden ‘uit te zetten’ en zich te concentreren op zijn eigen werk. Hiervoor heeft hij een half jaar JIAS-therapie gevolgd. De therapie houdt in dat hij twaalf weken lang elke avond naar een op maat gemaakt stuk muziek van tien minuten luistert. In dit muziekstuk zitten geluiden verborgen die zijn gehoor stimuleren. Onze zoon omschreef dit als geluiden die hij aanvankelijk alleen als trillingen kon voelen, maar na een aantal weken ook echt ging horen als tonen. Na twaalf weken volgde een nieuw onderzoek om te kijken welke verbetering al was gerealiseerd. Hij kreeg een nieuwe CD met een nieuw muziekstuk om hem nog weer verder te helpen. De geluidsgolven hebben de trilharen in zijn oor geactiveerd, waardoor hij het beter kan waarnemen wanneer iemand iets tegen hem zegt. De bijgeluiden uit de omgeving zijn voor hem nu minder storend. Ook is zijn evenwichtsorgaan gestimuleerd en zijn de concentratieproblemen nu verleden tijd.

Na 65 weken therapie is onze zoon een ‘gewone’ puber die lekker in zijn vel zit. Op school, bij de sport en in de omgang met zijn klasgenoten en vrienden merk je niets meer van dat angstige jongetje dat alleen maar in het voor hem bekende wereldje wilde blijven. Hij is klaar voor de toekomst.

Bedankt Cathrien voor jouw uitgebreide kennis en kunde op deze ontdekkingsreis!

Twee dankbare ouders uit Hendrik-Ido-Ambacht.