Maart 2016
We hebben over onze oudste zoon al vragen gehad vanaf zijn babytijd. Hij huilde erg veel, en sliep eigenlijk alleen goed in de draagzak. Daarbij spuugde hij, vaak en veel. Wij hadden het idee dat er echt iets met hem was, maar zowel de verloskundige als het consultatiebureau hielpen ons niet veel verder. Het is een gevoelig jochie, dat graag bij zijn moeder is, werd mij gezegd. Hij ontwikkelde motorisch ontzettend snel. Stond met 6 maanden, liep met 10 maanden. Was ontzettend druk en zoog ons energiereservoir elke dag in rap tempo leeg. Hij hield erg van klimmen en doerakken, en we probeerden hem daar zoveel mogelijk in tegemoet te komen door veel met hem naar buiten te gaan en speelgoed te kopen met voldoende uitdaging. Toch bleef het altijd intensief, hoewel we ook dol op hem waren. Vanaf zijn kleutertijd kregen we een tijdje opvoedingsondersteuning. Hierdoor voelden we ons wel gesteund. Ook van school kregen we signalen dat zijn concentratie zeer zwak was. Daarom klopten we aan bij Eleos en kregen uiteindelijk de diagnose ADHD. Dat was enerzijds een soort erkenning van onze gevoelens dat het echt wel zwaar was, anderzijds hadden we een gevoel dat deze sticker het kind toch niet helemaal recht deed. We kregen medicatie voor hem, en met concerta veranderde zijn gedrag behoorlijk. Hoewel dit voor hem en voor ons heel fijn was, heb ik me altijd schuldig gevoeld over het geven van deze medicatie. Hij had in het begin veel hoofdpijn, at niet goed genoeg en groeide weinig. Daarom zat het me niet helemaal lekker, vooral omdat er over het gebruik op lange termijn nog weinig bekend was. Toen ik een artikel las met de strekking dat ADHD een symptoom is en geen ziekte, besloot ik verder te gaan zoeken. Familie van ons was bekend met de praktijk van Mw. Van Persie, en we hebben haar om hulp gevraagd. Na een screening bleek dat hij neurologisch helemaal niet goed ontwikkeld was en dat dat waarschijnlijk voortkwam uit een probleem in zijn nek. Opeens vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Nu begrepen we de problemen uit zijn babytijd, en ook zijn druk zijn. We gingen de lessen volgen, waar hij veel plezier in had. De spelletjes en puzzels heeft hij altijd erg leuk gevonden. Na een deel van het programma gevolgd te hebben is zijn nek een aantal keer behandeld en zijn we de medicatie gaan afbouwen. Dat was eerst een heftige tijd, maar van lieverlee ging het beter en hij is nu al een hele tijd zonder medicijnen. Hij is meer gaan eten, een aantal kilo’s gegroeid en heeft geen hoofdpijn meer. Dit is iets waar wij ontzettend blij mee zijn! We zijn nu bijna aan het eind gekomen van het MRT programma. Hij blijft een jongen die intens leeft, en hij is zeker geen rustige jongen geworden, maar dat hoeft ook niet. Voor ons is het belangrijk dat hij zich goed voelt en zich zo kan ontwikkelen zoals dat goed voor hem is. Wij zijn erg blij dat de blokkades die er waren, nu weg zijn, en dat hij ook neurologisch een behoorlijke ontwikkeling heeft door gemaakt, zodat hij nu zonder medicatie op weg kan naar de puberteit. We zijn Cathrien dankbaar voor alle antwoorden op de vele vragen die we hadden. Ze stak ons steeds weer een hart onder de riem en legde ons uit hoe het zat als het weer even wat minder goed ging. We hebben er heel veel aan gehad, en hopen dat ze nog veel andere kinderen zal mogen helpen!
