April 2016

Sinds zijn geboorte was onze zoon onrustig, prikkelbaar en vond lichamelijk contact niet fijn. Met 6 maanden had hij een voorkeurshouding waarvoor hij fysiotherapie heeft gehad. Dit was na enkele behandelingen klaar en manueel therapie was niet nodig hun inziens. Tijdens het opgroeien bleef het een jongen die veel rust en structuur nodig had. Hij was erg onrustig, dit was vooral ‘s nachts merkbaar. Verder kon hij zich maar kort concentreren en vroeg veel van zichzelf maar ook van mensen om zich heen.

Rond zijn zesde verjaardag zijn we naar het ziekenhuis gegaan door de vele hoofdpijnklachten. Daar werd na onderzoek migraine geconstateerd en hij kon medicijnen krijgen. Hier konden we zelf niet volledig achter staan. Het was naar ons idee niet de oplossing op deze leeftijd.

In deze tijd ging het ook niet lekker tussen zijn broertje en hem. Zijn gedrag op school was voorbeeldig, maar thuis kwamen de frustraties eruit. Vaak gericht tegen zijn broertje.

Wij hadden inmiddels veel gelezen over hooggevoelige kinderen en herkende daar veel in bij hem. Tijdens het zoeken naar oefeningen waarmee hij geholpen zou zijn, kwamen we uit bij Cathrien van Persie. Na onderzoek zag zij meerdere zwakke punten waar aan gewerkt kon worden. Dit voor zijn hoofdpijn, maar ook voor zijn gedrag.

Binnen enkele weken zagen we de eerste verandering. Hij ging het benoemen: De onrust in zijn lichaam werd veroorzaakt door ‘mannetjes in zijn hoofd die aan touwtjes trokken’. Het probleem werd voor ons toen zichtbaar. Hij wilde veel verwerken, maar kreeg dit niet voor elkaar.

Na een half jaar is hij voor de eerste keer naar een manueel therapeut geweest. Deze gaf aan dat hij als baby wel KISS-syndroom had. Hij is hierna nog twee keer geweest en dit heeft ook veel baat gehad, zeker voor zijn hoofdpijn.

In deze tijd hebben we ook enkele gesprekken gehad met een psycholoog. Dit heeft ons als ouders geholpen met de regels en orde in het gezin.

Gedurende de tijd merkte we dat hij meer kon verdragen van anderen en zichzelf. Anders omging met kinderen die niet het gedrag vertoonde wat hij wilde. Zijn behoefte aan structuur minder werd. Na een klein jaar kwam hij van bedplassen af.

Na anderhalf jaar kregen we een kind dat tijdens het voorlezen tegen je aankruipt. Als je hem naar bed brengt je spontaan een knuffel geeft. Tijdens een wandeling naast je komt lopen en je hand pakt. Zijn broertje of zusje een onverwachts een knuffel geeft... Vooral deze laatste vooruitgang is echt een cadeautje, waar we als gezin allemaal van genieten

Inmiddels zijn we op het eind van de MRT, mogelijk volgt er nog geluidstherapie. We hebben nu een gezellige knul van 8 jaar, die geniet van zichzelf en andere. Hij zal altijd behoefte blijven houden aan structuur en rust, ook voor zijn hoofdpijn, maar binnen redelijke grenzen. Het is een lange periode van oefeningen doen geweest voor hem en voor ons, maar we zagen allemaal de vooruitgang wat motiveerde om door te gaan.

Bedankt voor alle hulp!