Februari 2014

Na ruim anderhalf jaar MRT gevolgd te hebben met mijn zoon geef ik u graag mijn ervaringen weer.

Mijn zoon is van een onzeker, teruggetrokken, snel boos en verongelijkt en vooral verdrietig jongetje veranderd in een gezellige jongen die mensen open benaderd, zijn emoties onder woorden kan brengen en geniet van veel, in onze ogen(!), kleine dingen.

Toen ik met een ouder die al enige tijd MRT volgde met haar kind sprak over mijn zoon raadde zij mij aan eens te komen kijken bij MRT en een gesprek met Cathrien te hebben. Ik moet eerlijk zeggen dat ik aanvankelijk  zeer sceptisch was over MRT. Na een les MRT meegemaakt te hebben, heel veel informatie hierover gezocht te hebben en veel met ouders die ervaring hadden met MRT gesproken te hebben en een gesprek met Cathrien heb ik besloten mijn zoon te laten screenen. Cathrien had binnen enkele minuten door hoe mijn zoon het beste te benaderen was. Zij wist zijn vertrouwen te winnen, iets dat slechts weinigen lukt in korte tijd. Zij kon hem opdrachten laten doen, mocht hem aanraken en liet hem ook rustig een paar minuten alleen in een hoekje zitten toen zij zag dat hij daar behoefte aan had. Na afloop kon zij in een paar woorden zeggen wat voor kind mijn zoon was en waar hij vooral moeite mee had. Ik herkende mijn zoon volledig in het verslag dat zij mij later toestuurde.

Toen wij aan de MRT begonnen ging mijn zoon terug in de tijd. Elke dag wel een paar minuten gedroeg hij zich als een baby. Hij lag op zijn rug, speelde met zijn handen en voeten, brabbelde, ging omrollen, wilde op schoot zitten en veel kroelen. Al snel was dit voorbij en werd hij eigenlijk een peuter, hij ging op de grond spelen, torens bouwen en werd zich bewust van zijn ‘ik’. Dat laatste ging gepaard met de nodige strijd. Hij wilde ineens zelf bepalen welke kleding hij aandeed, zelf bepalen wat er op zijn brood zat en… eigenlijk alles zelf bepalen! Omdat ik daar enerzijds niet op voorbereid was en anderzijds hij natuurlijk niet alles zelf kon bepalen, moest ik daar echt even mijn weg in vinden. Hij werd zich ook voor het eerst echt bewust van zijn lichaam. Voor hem en mij misschien wel het mooiste moment was toen hij leerde zingen. Ineens veranderde zijn monotone brom via veel geneurie in een melodieus lied!

Tussen dit alles door speelt natuurlijk ook dat zijn motoriek enorm verbeterde. Omdat de gedragsverandering zo groot is, schuift de motorische kant in onze beleving echter al snel naar de achtergrond. Toch denk ik dat zijn gedragsverandering ook gevolg is van zijn verbeterde motoriek

Een korte typering van mijn zoon destijds: een hoogintelligente jongen met een grote VP-kloof  in een lichaam dat niet meewil. Gewend alles te beredeneren, wat met emoties niet lukt. Daardoor teruggetrokken, lusteloos, neerslachtig en op het oog emotieloos. Behalve als de maat vol was, dan volgde een enorme driftbui. De driftbuien pasten totaal niet bij hem. Ze ontstonden pas toen hij op de kleuterschool ontdekte dat hij daar ‘niets ging leren’ (zijn eigen woorden) en hij ontdekte totaal anders te zijn dan andere kinderen, die op die leeftijd immers genieten van spelen, knutselen en kleuterwerkjes maken.  Juist die dingen lukten hem niet, door zijn motorische achterstand van destijds ruim 3 jaar. Een jongen ook die zijn intelligentie verborgen hield en onder het gemiddelde van de klas ging presteren.

Een korte typering van mijn zoon nu: een hoogintelligente jongen die zijn lichaam en intelligentie heeft leren waarderen  en ontwikkelen. Die zijn emoties onder woorden kan brengen en durft te uiten. Een jongen die goed met tegenslag om kan gaan, mensen open benaderd en… waar ik mij geen driftbui meer van kan herinneren!

Een dankbare moeder.