Mei 2016

Tot en met groep 3 op de basisschool ging het goed met onze zoon. Hij was een vrolijk kereltje, speelde graag buiten, maakte snel vriendjes.

In groep 4 ging het mis: het lezen en schrijven lukte niet, uiteindelijk werd in groep 5 dyslexie gesignaleerd. Hij liep constant op zijn tenen, ging sociaal-emotioneel niet met leeftijdgenoten mee, viel buiten de groep en vertoonde thuis veel agressieve boze buien.

Omdat hij de jongste is in ons gezin en we dit niet eerder meegemaakt hadden, tob je maar door zoals met logopedie, gesprekken op school en thuis, schrijfles en hulp van school en als laatste hulp van een psycholoog via school (Driestar). Toch kwamen we gewoon niet verder en werd het eerder erger dan beter.

Uiteindelijk denk je: zo kan het niet langer, en zo gaat onze zoon het niet redden om zich staande te houden. Na een zoektocht via internet kwamen we de praktijk van mevr. van Persie tegen, waar we veel herkenning vonden in de problemen zoals wij die ondervonden, ook door de verhalen die we lazen. De manier waarop mevr. van Persie te werk ging sprak ons zeer aan.

Na een intake-gesprek, waarin zij aangaf voor ons iets te kunnen betekenen, gingen wij er anderhalf jaar met veel plezier heen en stonden telkens verrast van de resultaten en hoe prachtig een mens zijn brein in elkaar zit in verhouding tot het lichaam en hoe mevr. van Persie dit beter in evenwicht weet te brengen door de therapie.

Onze zoon die vaak te horen en te merken kreeg, dat hij niet voldeed aan de eisen die school en thuis hem stelden, werd hierdoor enorm gefrustreerd en overprikkeld, maar kreeg langzamerhand wat meer grip op zijn leventje: De boze buien werden minder heftig, waren eerder voorbij en er zat meer tijd tussen. Hij veranderde ook van school, ging meer met zijn handen doen, haalde goede cijfers en werd rustiger en beheerster. Ook het bedplassen wat eerst vaak gebeurde werd duidelijk minder, en komt nu nog sporadisch voor.

Wij hebben van mevr. van Persie ook veel handvatten aangereikt gekregen om als gezin met onze zoon om te gaan. Kortom: wij zijn dankbaar dat we deze methode ontdekt hebben en raden alle ouders aan deze te volgen, ook voor jezelf als opvoeder is het erg waardevol, om op een andere (betere) manier naar je kind te kijken.

We hopen dat wij, met onze zoon, die nu inmiddels 13 jaar is, de pubertijd beter door te zullen komen, dan als wij hier niets mee gedaan hadden. Thuis kan hij nog oefeningen doen, om alles wat beter aan te kunnen. Gevoelens uiten is een proces, waar hij nog middenin zit en waarin hij nog steeds vooruit gaat.

Wij kunnen en willen wel concluderen dat deze therapie zijn vruchten heeft afgeworpen en zijn daar zeer dankbaar voor.